Chiang Mai

4

Nadat we met een songthaew bij ons volgende onderkomen Phusiri Place waren afgezet maakten we kennis met onze enorme kamer met maar liefst 6 slaapplaatsen op een rij waar je ook nog gordijntjes tussen kunt sluiten. Novi vond het net op een ziekenzaal lijken. 

Mooi veel kruipruimte voor Pepa, die ondanks de vast pas gedweilde vloeren binnen no time zwart zag.

De meiden wilden niets liever dan zo snel mogelijk het zwembad in, daar keken ze al 3 dagen naar uit.

Na een poos waterpret begon Novi duidelijk in te storten vanwege slaapgebrek dus die hebben we verplicht naar bed gestuurd, wat ze wonderwel prima vond. Terwijl zij een fijn ochtendslaapje deed bleven wij beneden, Tula rommelde wat, Pepa tukte in de buggy en ik werkte het blog bij. Toen Tula ‘honger in fruit’ had ging ik samen met haar op pad en kwamen we uit op een tweedehands markt aan het eind van onze straat. Heel veel oude kleren, schoenen, electriciteitsdozen, boeken, speelgoed, echt allerlei zooi. Maar gelukkig voor ons tussen al die rommel ook een nectarinevrouwtje, een bananenkraam en een eetstalletje. Daar bestelden we 3 maaltijden om mee te nemen en dat kostte me 80 baht, omgerekend € 2,27. Weer thuis ging ik Novi boven halen (die al wakker bleek en rustig lag te kleuren, weer helemaal gezellig) en aten we beneden ons eten op. Wie z’n bakje leeg had mocht gaan pingpongen dus de rijst ging er wel in. Pepa was inmiddels nog zwarter van bij het zwembad op de grond rondkruipen en Daan bedacht haar gewoon in het zwembad te dopen om die smerige knietjes weer wit te krijgen maar uiteindelijk moest ze toch met mij mee onder de douche.

Om bij de badkamer te komen moet je over het balkon en we hebben zo waar een bad (dat is nog makkelijker voor het dagelijkse wasje). Na skypen met jarige tanti en met opa Gerard en oma Ina (die Tula heel graag wilde bellen om vervolgens niet eens gedag te willen zeggen) moesten we nodig weer naar buiten want inmiddels stonden er wat andere familieleden op instorten (Tula en ik). Iets gaan doen werkt vaak beter dan op de kamer rondlummelen. We keken eerst bij een scooterverhuur maar besloten toch dat met z’n 5en op een scooter niet heel verantwoord is. Daarom gingen we over op plan B: met z’n 5en op 2 fietsen. Omdat we via airbnb geboekt hebben mogen we van ons hotel gratis gebruik maken van fietsen, maar er was er maar 1 met een kussentje achterop. Met 2 oude handdoeken van het hotel door de monteurs van de naastgelegen garage met een mooi touwtje aan de bagagedrager bevestigd waren we er klaar voor. (Gewoon netjes gevraagd door uit te beelden, werkte prima).

Daan fietst voorop (die weet altijd de weg) met Tula achterop en ik fiets daarachter zodat ik Tula in de gaten kan houden met bij mij achterop Novi (die vertrouw ik wel dat ze zich goed vasthoudt) en Pepa bij mij in de draagzak. We togen naar de Saturday Walking street, de zaterdagavondmarkt, met leuke kraampjes om te kijken en vooral veel eten om te proberen. We begonnen met 4 verse sinaasappelsap (flinke dorst van het fietsen in de hitte)

2 maiskolven

 2 roti pisang (een soort bananenpannenkoek) voor de meiden

2 noodlemaaltijden voor ons, 3 mini ijsjes

en sloten af met 4 smoothies.

Je kiest een beker uit allerlei mogelijke fruitcombinaties en die stoppen ze dan in de blender.

Pepa vond het ook erg lekker.

 Dit alles bij elkaar kostte ons omgerekend nog geen 9 euro, geweldig leuk dat eten op de markt hier. Wij waren weer bijna bij het begin van de markt toen het echt druk begon te worden (we waren vroeg gestart, zo rond 17 uur terwijl sommigen nog aan het opbouwen waren, dan kun je met kleine kinderen tenminste nog normaal rondlopen) en fietsten door het donker naar huis.

Tula was moe, die kon niet meer lachen.

Het was nog even schuiven met wie in welk bed en welke gordijnen dicht en welke lampjes aan, maar uiteindelijk had iedereen weer een slaapplek. Ik ben blij dat we het Deryan slaaptentje voor Pepa niet mee hebben genomen want ze ligt toch de hele nacht aan mij geplakt en drinkt ook nog regelmatig 's nachts aan de borst, wat zeker gezien de hitte overdag erg belangrijk is. En door ons huidige overschot aan bedden nemen Pepa en ik samen heerlijk het 2 persoonsbed en ligt Daan iets verderop in de rij in z’n eentje.

5

Novi wist er weer een waar schouwspel van te maken door tot tegen 23 uur te zuchten, uit bed te komen en stiekem om de gordijnen heen te gluren wat wij aan het doen waren. Deze slechte slaapfase had zich de laatste paar dagen voor we vertrokken al aangekondigd, maar toen deden we het nog af als spanning voor vertrek. In combinatie met de jetlag en opgebouwd slaaptekort maakt onze meestal erg makkelijke slaper het zichzelf nu wel erg moeilijk. Pepa was vanochtend om kwart voor 7 de eerste ontwaker en had al snel haar zussen wakker gejoeld. Het fijne van vakantie is dat je de dag kunt beginnen met een paar potjes kwartet op bed totdat iedereen een keertje heeft gewonnen. Beneden konden we voor het ontbijt kiezen uit cornflakes (de grote meiden), toast (alle meiden) en rijstsoep (Daan). Ik hield het bij een tros minibananen en de rest van de nectarines van gisteren.

Na nog wat gepingpong (waarbij Novi het balletje tot in het zwembad sloeg) fietsten we naar Art in Paradise. Dat is een 3D museum waarbij je foto’s maakt van jezelf in de schilderijen.

Hier hebben we ons een flinke poos vermaakt, totdat van beide camera’s en ook van alle kinderen de accu’s leeg waren. Op de stoep kochten we ons middagmaal, papayasalad in een zakje.

Na een poging tot rusten op de kamer (wat bij Tula vaak averechts werkt, die heeft juist dan geen rust in haar kont) togen we naar het zwembad waar Pepa voor het eerst in een heuse minizwembroek mee mocht doen met de groten.

Die hielden het wel wat langer uit dan het babyzwemkwartiertje, waarna de vermoeidheid dubbel en dwars toesloeg, we afzagen van het drukke Sunday Walkingstreet bezoek en maar naar het dichterbij gelegen Kalare Foodcourt fietsten. Tijdens onze reis van 3 jaar geleden aten we hier vaak dus we wisten de weg nog. Eerst bonnetjes kopen en dan bij de diverse kraampjes wat maaltijden bestellen. We aten allemaal een dubbele portie, zo’n trek hadden we. Dit keer had ik de vanuit Nederland meegebrachte fietslampjes wel in de rugzak gestopt, dat fietst toch een stuk veiliger in het donker. Voor kinderbedtijd keken we met z’n allen onze foto’s van vanochtend terug en namen we zoals gebruikelijk de dag van vandaag en het programma van morgen door.

6

Nadat Novi gisteravond schoorvoetend bekende dat ze niet wil gaan slapen omdat ze bang is dat ze stopt met ademen (het is inmiddels 2 jaar geleden dat mijn moeder in haar slaap is overleden en Novi heeft hier in fases nog steeds last van) en ze als oplossing aandroeg dat er iemand bij haar blijft zitten tot ze slaapt (hoe simpel kan het zijn en nee met z’n 5en op een rijtje slapen was blijkbaar nog niet voldoende veilig, dus ik tikte mijn dagverslag bij haar in bed) maakten we allemaal een goede lange nacht. Daarom reikte ik tijdens het ontbijt 2 prijsjes uit: een beker, ’s avonds stiekem door mij gemaakt van een papieren zakje.

Tula en Daan ontdekten een andere route naar beneden via een trap die volgens Tula uitkwam bij de ‘resexy’ (receptie). We fietsten naar de Warotot Market, twee gebouwen en de straat eromheen volgestampt met stalletjes met van alles en nog wat te koop. Deels dezelfde dingen als op de toeristenmarkten alleen dan goedkoper. Ik had voor mezelf extra weinig ingepakt dus moest wat bijkopen en we scoorden jurkjes en nepcrocs voor de meiden (plus de gebruikelijke fruit en vers sap versnaperingen).

Daarna lunchten we alle vijf in het foodcourt van de markt aan een gezamenlijke tafel op hele lage krukjes.

Bij thuiskomst werd er weer gezwommen en daarna gerust, zo kon Pepa ook eens een fatsoenlijk liggend slaapje doen overdag.

Om 18 uur werden we opgehaald door Click and Travel, de organisatie van de Vlaamse Etienne waarmee we de komende 4 dagen een self guided fietstour gaan doen. Bij zijn kantoor/fietsenstalling/huis pasten we het materiaal: Daan op een mountainbike met daarachter Tula in een Weehoo trailer

ik op een mountainbike met daarachter Pepa in een fietskar en Novi op een eigen mountainbike met grote wielen.

Voor de veiligheid zijn er helmen, die Tula zo mooi vond dat ze de hare niet meer af wilde doen. We kregen uitleg over hoe de routebeschrijving in elkaar zit en een noodtelefoon, sloten en fietstassen mee.

Toen was het inmiddels 20 uur en hielp Etienne ons snel aan wat te eten door mee naar het foodcourt van naastgelegen warenhuis te gaan en te helpen met bestellen in het Thais. Zo eindigde deze Koningsdag met pad thai van een rood-wit-blauw omrand bordje op een oranje tafel, doe ik toch nog een klein beetje mee.

Bangkok

1

Nadat ik Novi uit school haalde gingen we meteen door naar het station. Beetje jammer dat de trein vertraging had waardoor we onze aansluiting op de Fyra misten. Dit kostte ons een half uur en we dreigden zelfs de check in van onze vlucht te missen. Maar de trein haalde weer wat vertraging in, we holden door de vertrekhal en net op het nippertje trok Daan 5 standby boardingpassen uit de machine. Met flink tempo gingen we door naar de gate waar we nadat iedereen aan boord was zowaar plaatsen kregen! Dan kom je dus met je 3 kinderen als een van de laatsten het vliegtuig in en voor we het wisten hingen we al in de lucht. De volgende 10 uur hebben we gegeten, geslapen en films gekeken. Pepa was enorm onrustig en heeft het meerdere keren enorm op een krijsen gezet. In de doek, aan de borst, niks was goed. Ze wilde kruipen en overal aanzitten maar dat ging natuurlijk niet met een vreemde Fransman naast je. En net op het moment dat ik dacht oké bekijk het maar ik hou op met wiebelen en sussen viel ze in diepe slaap, gelukkig.

Met Pepa in m'n armen en Novi slapend op m'n schoot heb ik 2 uurtjes kunnen rusten, net als Daan want die lag in een vreemde houding door Tula. Maakt niet uit, als de kinderen maar wat slaap pakken.

Tegen het ontbijt (dus eigenlijk nog midden in de nacht voor ons) komt alles dan weer in beweging en na wat eten en nog een filmpje waren we er al.

Met de skytrain en metro gingen we naar ons Hostel (De Talak Hostel, 4 persoons kamer € 34,-) waar we meteen alles uittrokken en oh wat is het hier heet puften.

Maar voordat we in slaap zouden dommelen trokken we er weer op uit. De anti-jetlag tactiek bestaat nu uit de onderdelen: 2 dagen voor vertrek thuis al een uur vroeger naar bed en een uur vroeger opstaan, na aankomst de hele dag doorgaan ook al zijn we versleten, dan vroeg naar bed en een lange nacht maken, zonder eten en filmpjes tussendoor al ben je nog zo klaarwakker midden in de nacht (voor hoe het vooral niet moet lees mijn blog van onze vorige verre reis famhermus.blogspot.nl daar hebben we ernstig van geleerd). 

Op Hualampong treinstation kochten we kaartjes voor de nachttrein van as. vrijdag naar Chiang Mai en daarna vers gesneden fruit dat we midden op het station opaten terwijl de kinderen ondertussen werden bewonderd door een aantal Thaise vrouwen.

Hierna gingen we met voorbedachten rade naar een indoor speeltuin om de middag vol te maken. De meiden werden hyper van vermoeidheid dus die gingen helemaal los, terwijl wij soms knikkebollend langs de kant zaten.

Via een markt (letterlijk meteen veel geuren en kleuren)

terug naar het hostel, met salades in een zakje als diner, gecombineerd met babybanaantjes en de groenterijst die we nog over hadden van in het vliegtuig.

Na een of te hete of te koude douche waren de grote meiden binnen 10 tellen vertrokken en sloten wij de luiken niet veel later (kwart voor 8 plaatselijke tijd)

2

Wat was het fijn om te merken dat onze anti-jetlag tactiek werkte! We hebben allemaal een lange nacht gemaakt, weliswaar werden Daan en ik allebei een half uur nadat we in slaap vielen gedesoriënteerd wakker (ik was ervan overtuigd dat we in Spanje waren) en heeft Pepa van 23 uur tot middernacht liggen keten, maar de kinderen hebben verder goed doorgeslapen en wij alleen af en toe wat wakker gelegen totdat we om 8 uur door de wekker uit een diepe slaap gehaald werden. Het kostte even wat moeite maar we zijn opgestaan en op zoek gegaan naar ontbijt. Op het balkon hadden we al gemerkt dat het door de bewolking vandaag zo’n 10 graden koeler aanvoelde als gisteren (nu rond de 30 ipv rond de 40 graden) maar we namen toch maar onze nieuwe waaiertjes mee op pad. Ontbijt vonden we in het foodcourt van een vlakbij ons gelegen conferentiecentrum (Queen Sirikit, daar zou de supermarkt moeten zitten maar die hebben we nooit gevonden). Liepen we daar op onze sandalen tussen alle strakgeklede zakenmensen. Ach iedereen kijkt hier toch wel naar ons.

Daarna togen we naar het naastgelegen Benjakiti park waar het rustig wandelen en spelen was.

Tegen de tijd dat we bij de waterfietsen aankwamen hadden we allemaal enorme dorst en moesten we eerst het hele park door en eruit eer we wat te drinken konden kopen. Inmiddels was het ook lunchtijd en sprokkelden we op een straatmarkt allerlei zakjes bij elkaar. Ze zijn hier gek op plastic zakjes: koop je versgesneden fruit in een plastic zakje om zo op te eten, doen ze er nog eens een klein plastic zakje omheen, zo zonde. We zakten op de stoep neer met oa. fruit, brood, groen sap en kokoswater.

Na de picknick waren we zo dichtbij een winkelcentrum dat we het waterfietsen nog even uitstelden en eerst op zoek gingen naar muggenspul en een zonnepetje voor Pepa (jaja ik ben thuis iets vergeten en nog wel iets zeer essentieels, het petje hangt nog aan de kapstok) in Terminal 21, een winkelentrum ingedeeld als vliegveld met verschillende etages als bestemming, waarbij de hele verdieping dan in thema is, doorgevoerd tot aan de toiletten en zelfs de uniformen van de toiletjuffrouwen. Prachtig om te zien vonden de meiden dus we hebben op elke afdeling de wc bezocht (inclusief brilverwarmfunctie en bidetmodus waarbij je ook nog de temperatuur van het water in kon stellen) in Londen, San Francisco, de Caribbean en Japan.

Novi en Tula noemen dit het mannetje uit Mr. Bean.

Daarna hadden we alweer honger dus kochten we nog appels, bananenchips en rijstwafels met norismaak (zeewier) die ik best pittig vond maar Pepa verbazingwekkend genoeg gretig verorberde. Ze zit zo een hele dag in de draagzak dus waar mogelijk laten we haar even rondkruipen, bijvoorbeeld in dit zeer schone winkelcentrum terwijl Novi en Tula verstoppertje speelden.
Daarna moesten alle beentjes en zere teentjes (ieders kleine teentjes moeten even wennen aan de sandalen) weer terug naar het park om de vijver te verkennen met 2 zwanenwaterfietsen. Er stond een heerlijk windje en zo hadden we fijn wat verkoeling van de inmiddels doorgebroken zon.

Hierna meteen door op zoek naar avondeten (oke het slapen hebben we dan misschien in een strak schema, ons eetritme lijkt echter helemaal nergens op want we hebben op allerlei momenten trek. Gelukkig is er in Thailand op elke hoek van de straat wel een stalletje te bekennen. Zo eindigden de meiden met tosti’s van de 7Eleven (een supermarkt die in bijna elke straat zit, je koopt er wat uit het schap en dat tostiën ze dan voor je) en wij met pad thai. Weer terug op de kamer schoof de hele familie in colonne onder de douche door (we hebben de keuze uit te heet of te koud, de dames kozen allemaal voor dan maar liever te koud en er heel snel weer onder vandaan) en lekker in je blootje op bed een filmpje kijken en spelen.

3

Het was een matige nacht. Novi en Tula lagen er rond half 9 in maar de oudste van het stel werd om 22 uur wakker om vervolgens te gaan liggen zuchten, steunen en vervelen tot ver na middernacht, waardoor Pepa en ik ook niet konden slapen. Tula daarentegen heeft super goed geslapen totdat ze rond 6 uur ’s ochtends moest plassen en daarna niet meer in slaap viel, maar is wel heel braaf nog bijna 2 uur in haar bed blijven liggen totdat de wekker afging. Eerst een potje kwartet en de spullen inpakken. Voor het ontbijt liepen we naar de Khlong Toei versmarkt waar we op de nuchtere maag door de vreselijke vlees- en visrijen moesten voordat we bij het fruit aankwamen. Met de fruitbuit in plastic zakjes naar ons hostel teruggekeerd om in de gezamenlijke eetruimte bij grote ventilatoren te ontbijten. 

De kinderen nog een poosje laten spelen voordat we onze tassen pakten om de rest van de dag dakloos te zijn. Binnen 5 metrohaltes naar het Hua Lamphong treinstation waar we de rugzakken en buggy in bewaring gaven en te voet Chinatown introkken.

Het was weer heet, dus we bekeken bij de Taiwit? tempel alleen het bijgebouw omdat je daarvoor niet in de rij in de volle zon hoefde voor een ticket. Daar hebben we bijna een uur op het trapje in de schaduw vertoefd: Pepa voeden, verschonen, bananen eten, drinken, nog 10 rondjes om de tempel.

De grote tempel op de achtergrond is dus de 'echte' die we alleen van buiten bekeken.

 

Uiteindelijk moesten we toch weer de straat op en liepen door een kneiterdrukke Yaowarat? Straat, nu haast wanhopig op zoek naar een petje voor Pepa. Even verkoeling proberen te vinden met een vers sapje maar nergens iets van petjes te bekennen.

Ik wilde eigenlijk opgeven maar Daan vond tot aan het kruispunt en dan keren we om. En precies op dat punt viel Daan z’n oog op een zijsteegje met heel veel frutselswinkeltjes. We beeldden uit wat we zochten en werden zo de goede steeg ingestuurd naar een kraampje met heel veel petjes, waarvan de juiste (kleinste maatje en met een elastiekje voor onder het kinnetje) eigenlijk alleen per 5 verkocht werden. Maar waarschijnlijk zagen we er wanhopig genoeg uit en mochten wij 1 stuk kopen.

Tula helemaal blij want ik had degene die een petjeswinkel zou vinden een kusje beloofd, dus die prijs kwam ze nog even innen. Bij het verlaten van de markt werden we nog verrast door een korte hoosbui waarbij de marktlui vliegensvlug hun waar naar binnen trokken om daarna met het grappende kindje op mijn rug selfies te gaan staan maken.

Met alleen een petje kopen hebben we toch bijna de hele middag om weten te krijgen dus eenmaal terug op het treinstation was het niet eens meer zo lang wachten.

Wie ik? Met de nachttrein?

We aten nog wat (Novi en Tula zeer avontuurlijk: witte rijst), haalden de rugzakken weer op en gingen aan boord van onze slaaptrein die in 14 uur naar Chiang Mai tuft.

De grote meiden keken een film op de laptop, Pepa deed vast een tukje en na een poosje kwam er een mannetje de bedden opmaken.

Een wc rol is altijd handig om bij je te hebben.

Ik had ons al omgekleed in leggings en longsleeves omdat de 2e klasse met airco bekend staat ijskoud te worden. Zo niet deze sleeper want we trokken alles weer uit. Tula ging als eerste naar bed (na een hysterische aanval omdat ze moest proberen voor het slapengaan te plassen op een hurkwc in een wiebelende herriemakende trein), daarna Novi, en tegen de tijd dat ik haar weltrusten kuste was Daan heel schattig met Pepa in z’n armen ook al in slaap gewiebeld.

Toen lag ze nog boven....

Kon ik mooi lekker rustig mijn verhaaltje van de dag schrijven.

De nacht verliep verder niet geheel vlekkeloos. Tula belandde bij Daan in bed omdat ze na niet meer kon slapen en blijkbaar al een hele tijd uit haar gordijntje lag te kijken en ons zachtjes riep.  En om half 3 viel Novi vanuit haar bovenbed in het gangpad. Doordat ze zich als een balletje opgekruld had rolde ze zo tussen de veiligheidsbanden door. ‘Heb je pijn liefje?’ Ze mompelde iets van nee hoor en sliep rustig verder bij Pepa en mij in bed. De onderste bedden zijn best breed dus het paste best, zeker toen ik Novi later omdraaide met haar hoofd aan mijn voeteind.

Rond 6 uur was ze alweer uitgeslapen en kon ze zich niet helemaal herinneren dat ze een smak had gemaakt. Tussen de laatste slaper en de eerste ontwaker bleven er voor mij zoals gewoonlijk niet heel veel slaapuren over.

Kleine zweter is net wakker.

Daan kiest steeds het goede kind uit want die had nu turbotukker Tula. Maar rond half 9 ’s ochtends waren we allemaal weer wakker en kwamen we aan op het treinstation van Chiang Mai.