Bangkok + naar huis

28

Na een snel ontbijt met appels en mango’s en het afrondende inpakwerk (wat met onze minimale bepakking nooit zoveel voorstelt) bracht Larry ons naar het busstation van Bang Saphan en stapten we in de touringcar die stipt om 7.45 uur vertrok.

We ontbeten verder met brood en cantaloupe en een kwartier later maakte de bus z’n eerste stop om meer mensen aan boord te laten, maar dat duurde en duurde maar. Net toen we ons toch ernstig af begonnen te vragen of er wat mis was kwam de busmedewerker iets in het Thais vertellen waarna alle passagiers uitstapten, wij dus ook maar erachteraan. Bleek dat de bus panne had en er al een andere bus voor ons klaarstond waar we zo in konden overstappen.

Hier is het interieur van de bus nog blauw...

en hier is het opeens een rood met groene bus.

De 6 uur durende rit naar Bangkok hebben we prima doorstaan ondanks dat het door alle Thai die instappen, gaan zitten en hun ogen dichtdoen wel een slaapbus leek. Novi en Tula hielden het goed vol met dank aan de minilaptop die ze omstebeurt een half uur mochten om spelletjes te spelen, Pepa was nog de drukste maar gelukkig deed ze ook wat kleine tukjes aan de borst. Om half 3 kwamen we aan bij de Southern Bus Terminal in Bangkok, oh de horror als je je tas uit het bagageruim tilt, nattigheid voelt en vervolgens ontdekt dat het een ijsbox met vis is die lek was en je rugzak bijna compleet doorweekt is en naar dooie vis ruikt. Echt ik kon wel janken, totdat Daan zei dat hij in eerste instantie dacht dat de wc lekkage had en mijn tas dus onder de pies zat, toen kon ik weer relativeren, het had dus ook nog erger kunnen zijn. Na een plasje en een fruitstop liepen we met natte rugzak in de buggy door naar de stadsbus die ons door het drukke verkeer in een klein uur naar de buurt van ons hostel reed. We dumpten onze tassen in onze ‘familiekamer’ (2 stapelbedden, eigenlijk is het een minislaapzaal die wij gewoon helemaal geboekt hebben) bij Link Corner Hostel, ik haalde snel m’n rugzak door een sopje en we vertrokken weer naar buiten.

De rest van de middag besteedden we aan kraampjes kijken op de Pratunam markt en kochten nog wat laatste benodigdheden voor de terugreis (polo voor Daan, lange broek voor mij, dingen die onderweg gesneuveld en achtergelaten waren) en nog een rondje olifantenjurkjes voor de meiden.

We sloten af met een gebruikelijk simpel dinertje en als toetje vers sinaasappelsap en kokoswater op straat. Even tandenpoetsen in de gedeelde badkamer en hopen dat m’n rugzak morgen droog is.

29

Op onze geplande vertrekdag slingerden we in alle vroegte de kinderen onder de douche door in de gemeenschappelijke badkamer waar verder nog geen kip was en ontbeten daarna in de gezamenlijke ruimte. Novi is inmiddels ook mangoverslaafd dus we genoten samen voor de laatste keer van deze zeer smakelijke Thaise vruchten. 

 We hesen onze bepakking op onze rug en konden zo in de skytrain naar het vliegveld stappen, daar hadden we dit hostel ook op uitgezocht. We droegen vandaag allemaal iets met olifantenprint.

 Op het vliegveld kregen we bij het inchecken zoals al verwacht te horen dat we om 10.30 uur terug moesten komen naar de balie om te horen of er nadat alle passagiers ingecheckt waren nog plaatsen over waren. We haalden een broodje en hadden daarna nog wat tijd om met kleine Hermus te stappen. Toen de baliemedewerker ons riep hadden we er al een goed gevoel bij en ja hoor, we kregen plaatsen! Echt flinke mazzel dat we zowel heen als terugweg in 1 keer IPB-end met 5 personen meekomen.

 Met de vaart erin gingen we door de douane (we werden eruitgepikt om via de prioritylane te gaan vanwege de baby) en door de bagagecontrole, kwamen als een van de laatsten aan bij de gate om vervolgens weer priority te krijgen en na 5 rolstoelers in het verder nog lege vliegtuig te mogen boarden.

 Daar kwamen we erachter dat we nog meer mazzel hadden want voor Pepa hadden we 2 plaatsen aan de wand waar een babybassinet aan kan hangen en je op de grond ruimte hebt om je kind neer te zetten, dit maakt het allemaal een stukje makkelijker. Omdat er verder nog niemand was kregen de meiden alvast een koptelefoontje en die hebben we de ruim 11 uur durende vlucht praktisch niet gehoord (oké ik zat naast Novi, die heeft 4 films gekeken en heel veel spelletjes gespeeld. Daan had aan Tula iets meer werk, vooral om haar op d'r billen te houden zodat ze niet haar benen bij haar buurvrouw op schoot legde).

Zoveel films kijken en spelletjes spelen als je wilt.

Pepa lag er heerlijk bij in het bassinet...

en soms draaide ze wat en zagen we opeens een hand of voetje voorbij komen,

Tegen de tijd dat we in begonnen te storten (omdat het voor ons middernacht was maar in NL pas 19.00 uur) waren we op Schiphol, groot voordeel van alleen handbagage is dat je niet meer bij de band hoeft te staan wachten maar zo naar buiten kunt wandelen. We hadden het net over de treintijden toen Daan 2 zwaaiende opa's voor de grote ruit in het vizier kreeg, ze kwamen ons ophalen en opa Erik had ook nog voor elk kind een ballon. Luxe om lekker in de grote auto plaats te mogen nemen en niet nog met de trein te hoeven. De grote meiden waren op de achterachterbank (7 zitter) al snel vertrokken, Tula wilde zelfs helemaal niet meer wakker worden dus die schoven we thuis zo haar eigen bed in.

Voor ons zit het er weer op, ik schrijf dit laatste stuk thuis en duik dan mijn eigen lekkere bed in. Bedankt voor het meelezen, leuk om te horen dat er van onze verhalen genoten werd want ik vond het ook erg leuk om onze belevenissen te fotograferen en erover te schrijven. Wie weet een volgende reis weer, wij willen allemaal wel in ieder geval.