Chiang Mai

4

Nadat we met een songthaew bij ons volgende onderkomen Phusiri Place waren afgezet maakten we kennis met onze enorme kamer met maar liefst 6 slaapplaatsen op een rij waar je ook nog gordijntjes tussen kunt sluiten. Novi vond het net op een ziekenzaal lijken. 

Mooi veel kruipruimte voor Pepa, die ondanks de vast pas gedweilde vloeren binnen no time zwart zag.

De meiden wilden niets liever dan zo snel mogelijk het zwembad in, daar keken ze al 3 dagen naar uit.

Na een poos waterpret begon Novi duidelijk in te storten vanwege slaapgebrek dus die hebben we verplicht naar bed gestuurd, wat ze wonderwel prima vond. Terwijl zij een fijn ochtendslaapje deed bleven wij beneden, Tula rommelde wat, Pepa tukte in de buggy en ik werkte het blog bij. Toen Tula ‘honger in fruit’ had ging ik samen met haar op pad en kwamen we uit op een tweedehands markt aan het eind van onze straat. Heel veel oude kleren, schoenen, electriciteitsdozen, boeken, speelgoed, echt allerlei zooi. Maar gelukkig voor ons tussen al die rommel ook een nectarinevrouwtje, een bananenkraam en een eetstalletje. Daar bestelden we 3 maaltijden om mee te nemen en dat kostte me 80 baht, omgerekend € 2,27. Weer thuis ging ik Novi boven halen (die al wakker bleek en rustig lag te kleuren, weer helemaal gezellig) en aten we beneden ons eten op. Wie z’n bakje leeg had mocht gaan pingpongen dus de rijst ging er wel in. Pepa was inmiddels nog zwarter van bij het zwembad op de grond rondkruipen en Daan bedacht haar gewoon in het zwembad te dopen om die smerige knietjes weer wit te krijgen maar uiteindelijk moest ze toch met mij mee onder de douche.

Om bij de badkamer te komen moet je over het balkon en we hebben zo waar een bad (dat is nog makkelijker voor het dagelijkse wasje). Na skypen met jarige tanti en met opa Gerard en oma Ina (die Tula heel graag wilde bellen om vervolgens niet eens gedag te willen zeggen) moesten we nodig weer naar buiten want inmiddels stonden er wat andere familieleden op instorten (Tula en ik). Iets gaan doen werkt vaak beter dan op de kamer rondlummelen. We keken eerst bij een scooterverhuur maar besloten toch dat met z’n 5en op een scooter niet heel verantwoord is. Daarom gingen we over op plan B: met z’n 5en op 2 fietsen. Omdat we via airbnb geboekt hebben mogen we van ons hotel gratis gebruik maken van fietsen, maar er was er maar 1 met een kussentje achterop. Met 2 oude handdoeken van het hotel door de monteurs van de naastgelegen garage met een mooi touwtje aan de bagagedrager bevestigd waren we er klaar voor. (Gewoon netjes gevraagd door uit te beelden, werkte prima).

Daan fietst voorop (die weet altijd de weg) met Tula achterop en ik fiets daarachter zodat ik Tula in de gaten kan houden met bij mij achterop Novi (die vertrouw ik wel dat ze zich goed vasthoudt) en Pepa bij mij in de draagzak. We togen naar de Saturday Walking street, de zaterdagavondmarkt, met leuke kraampjes om te kijken en vooral veel eten om te proberen. We begonnen met 4 verse sinaasappelsap (flinke dorst van het fietsen in de hitte)

2 maiskolven

 2 roti pisang (een soort bananenpannenkoek) voor de meiden

2 noodlemaaltijden voor ons, 3 mini ijsjes

en sloten af met 4 smoothies.

Je kiest een beker uit allerlei mogelijke fruitcombinaties en die stoppen ze dan in de blender.

Pepa vond het ook erg lekker.

 Dit alles bij elkaar kostte ons omgerekend nog geen 9 euro, geweldig leuk dat eten op de markt hier. Wij waren weer bijna bij het begin van de markt toen het echt druk begon te worden (we waren vroeg gestart, zo rond 17 uur terwijl sommigen nog aan het opbouwen waren, dan kun je met kleine kinderen tenminste nog normaal rondlopen) en fietsten door het donker naar huis.

Tula was moe, die kon niet meer lachen.

Het was nog even schuiven met wie in welk bed en welke gordijnen dicht en welke lampjes aan, maar uiteindelijk had iedereen weer een slaapplek. Ik ben blij dat we het Deryan slaaptentje voor Pepa niet mee hebben genomen want ze ligt toch de hele nacht aan mij geplakt en drinkt ook nog regelmatig 's nachts aan de borst, wat zeker gezien de hitte overdag erg belangrijk is. En door ons huidige overschot aan bedden nemen Pepa en ik samen heerlijk het 2 persoonsbed en ligt Daan iets verderop in de rij in z’n eentje.

5

Novi wist er weer een waar schouwspel van te maken door tot tegen 23 uur te zuchten, uit bed te komen en stiekem om de gordijnen heen te gluren wat wij aan het doen waren. Deze slechte slaapfase had zich de laatste paar dagen voor we vertrokken al aangekondigd, maar toen deden we het nog af als spanning voor vertrek. In combinatie met de jetlag en opgebouwd slaaptekort maakt onze meestal erg makkelijke slaper het zichzelf nu wel erg moeilijk. Pepa was vanochtend om kwart voor 7 de eerste ontwaker en had al snel haar zussen wakker gejoeld. Het fijne van vakantie is dat je de dag kunt beginnen met een paar potjes kwartet op bed totdat iedereen een keertje heeft gewonnen. Beneden konden we voor het ontbijt kiezen uit cornflakes (de grote meiden), toast (alle meiden) en rijstsoep (Daan). Ik hield het bij een tros minibananen en de rest van de nectarines van gisteren.

Na nog wat gepingpong (waarbij Novi het balletje tot in het zwembad sloeg) fietsten we naar Art in Paradise. Dat is een 3D museum waarbij je foto’s maakt van jezelf in de schilderijen.

Hier hebben we ons een flinke poos vermaakt, totdat van beide camera’s en ook van alle kinderen de accu’s leeg waren. Op de stoep kochten we ons middagmaal, papayasalad in een zakje.

Na een poging tot rusten op de kamer (wat bij Tula vaak averechts werkt, die heeft juist dan geen rust in haar kont) togen we naar het zwembad waar Pepa voor het eerst in een heuse minizwembroek mee mocht doen met de groten.

Die hielden het wel wat langer uit dan het babyzwemkwartiertje, waarna de vermoeidheid dubbel en dwars toesloeg, we afzagen van het drukke Sunday Walkingstreet bezoek en maar naar het dichterbij gelegen Kalare Foodcourt fietsten. Tijdens onze reis van 3 jaar geleden aten we hier vaak dus we wisten de weg nog. Eerst bonnetjes kopen en dan bij de diverse kraampjes wat maaltijden bestellen. We aten allemaal een dubbele portie, zo’n trek hadden we. Dit keer had ik de vanuit Nederland meegebrachte fietslampjes wel in de rugzak gestopt, dat fietst toch een stuk veiliger in het donker. Voor kinderbedtijd keken we met z’n allen onze foto’s van vanochtend terug en namen we zoals gebruikelijk de dag van vandaag en het programma van morgen door.

6

Nadat Novi gisteravond schoorvoetend bekende dat ze niet wil gaan slapen omdat ze bang is dat ze stopt met ademen (het is inmiddels 2 jaar geleden dat mijn moeder in haar slaap is overleden en Novi heeft hier in fases nog steeds last van) en ze als oplossing aandroeg dat er iemand bij haar blijft zitten tot ze slaapt (hoe simpel kan het zijn en nee met z’n 5en op een rijtje slapen was blijkbaar nog niet voldoende veilig, dus ik tikte mijn dagverslag bij haar in bed) maakten we allemaal een goede lange nacht. Daarom reikte ik tijdens het ontbijt 2 prijsjes uit: een beker, ’s avonds stiekem door mij gemaakt van een papieren zakje.

Tula en Daan ontdekten een andere route naar beneden via een trap die volgens Tula uitkwam bij de ‘resexy’ (receptie). We fietsten naar de Warotot Market, twee gebouwen en de straat eromheen volgestampt met stalletjes met van alles en nog wat te koop. Deels dezelfde dingen als op de toeristenmarkten alleen dan goedkoper. Ik had voor mezelf extra weinig ingepakt dus moest wat bijkopen en we scoorden jurkjes en nepcrocs voor de meiden (plus de gebruikelijke fruit en vers sap versnaperingen).

Daarna lunchten we alle vijf in het foodcourt van de markt aan een gezamenlijke tafel op hele lage krukjes.

Bij thuiskomst werd er weer gezwommen en daarna gerust, zo kon Pepa ook eens een fatsoenlijk liggend slaapje doen overdag.

Om 18 uur werden we opgehaald door Click and Travel, de organisatie van de Vlaamse Etienne waarmee we de komende 4 dagen een self guided fietstour gaan doen. Bij zijn kantoor/fietsenstalling/huis pasten we het materiaal: Daan op een mountainbike met daarachter Tula in een Weehoo trailer

ik op een mountainbike met daarachter Pepa in een fietskar en Novi op een eigen mountainbike met grote wielen.

Voor de veiligheid zijn er helmen, die Tula zo mooi vond dat ze de hare niet meer af wilde doen. We kregen uitleg over hoe de routebeschrijving in elkaar zit en een noodtelefoon, sloten en fietstassen mee.

Toen was het inmiddels 20 uur en hielp Etienne ons snel aan wat te eten door mee naar het foodcourt van naastgelegen warenhuis te gaan en te helpen met bestellen in het Thais. Zo eindigde deze Koningsdag met pad thai van een rood-wit-blauw omrand bordje op een oranje tafel, doe ik toch nog een klein beetje mee.