Bangkok + naar huis

28

Na een snel ontbijt met appels en mango’s en het afrondende inpakwerk (wat met onze minimale bepakking nooit zoveel voorstelt) bracht Larry ons naar het busstation van Bang Saphan en stapten we in de touringcar die stipt om 7.45 uur vertrok.

We ontbeten verder met brood en cantaloupe en een kwartier later maakte de bus z’n eerste stop om meer mensen aan boord te laten, maar dat duurde en duurde maar. Net toen we ons toch ernstig af begonnen te vragen of er wat mis was kwam de busmedewerker iets in het Thais vertellen waarna alle passagiers uitstapten, wij dus ook maar erachteraan. Bleek dat de bus panne had en er al een andere bus voor ons klaarstond waar we zo in konden overstappen.

Hier is het interieur van de bus nog blauw...

en hier is het opeens een rood met groene bus.

De 6 uur durende rit naar Bangkok hebben we prima doorstaan ondanks dat het door alle Thai die instappen, gaan zitten en hun ogen dichtdoen wel een slaapbus leek. Novi en Tula hielden het goed vol met dank aan de minilaptop die ze omstebeurt een half uur mochten om spelletjes te spelen, Pepa was nog de drukste maar gelukkig deed ze ook wat kleine tukjes aan de borst. Om half 3 kwamen we aan bij de Southern Bus Terminal in Bangkok, oh de horror als je je tas uit het bagageruim tilt, nattigheid voelt en vervolgens ontdekt dat het een ijsbox met vis is die lek was en je rugzak bijna compleet doorweekt is en naar dooie vis ruikt. Echt ik kon wel janken, totdat Daan zei dat hij in eerste instantie dacht dat de wc lekkage had en mijn tas dus onder de pies zat, toen kon ik weer relativeren, het had dus ook nog erger kunnen zijn. Na een plasje en een fruitstop liepen we met natte rugzak in de buggy door naar de stadsbus die ons door het drukke verkeer in een klein uur naar de buurt van ons hostel reed. We dumpten onze tassen in onze ‘familiekamer’ (2 stapelbedden, eigenlijk is het een minislaapzaal die wij gewoon helemaal geboekt hebben) bij Link Corner Hostel, ik haalde snel m’n rugzak door een sopje en we vertrokken weer naar buiten.

De rest van de middag besteedden we aan kraampjes kijken op de Pratunam markt en kochten nog wat laatste benodigdheden voor de terugreis (polo voor Daan, lange broek voor mij, dingen die onderweg gesneuveld en achtergelaten waren) en nog een rondje olifantenjurkjes voor de meiden.

We sloten af met een gebruikelijk simpel dinertje en als toetje vers sinaasappelsap en kokoswater op straat. Even tandenpoetsen in de gedeelde badkamer en hopen dat m’n rugzak morgen droog is.

29

Op onze geplande vertrekdag slingerden we in alle vroegte de kinderen onder de douche door in de gemeenschappelijke badkamer waar verder nog geen kip was en ontbeten daarna in de gezamenlijke ruimte. Novi is inmiddels ook mangoverslaafd dus we genoten samen voor de laatste keer van deze zeer smakelijke Thaise vruchten. 

 We hesen onze bepakking op onze rug en konden zo in de skytrain naar het vliegveld stappen, daar hadden we dit hostel ook op uitgezocht. We droegen vandaag allemaal iets met olifantenprint.

 Op het vliegveld kregen we bij het inchecken zoals al verwacht te horen dat we om 10.30 uur terug moesten komen naar de balie om te horen of er nadat alle passagiers ingecheckt waren nog plaatsen over waren. We haalden een broodje en hadden daarna nog wat tijd om met kleine Hermus te stappen. Toen de baliemedewerker ons riep hadden we er al een goed gevoel bij en ja hoor, we kregen plaatsen! Echt flinke mazzel dat we zowel heen als terugweg in 1 keer IPB-end met 5 personen meekomen.

 Met de vaart erin gingen we door de douane (we werden eruitgepikt om via de prioritylane te gaan vanwege de baby) en door de bagagecontrole, kwamen als een van de laatsten aan bij de gate om vervolgens weer priority te krijgen en na 5 rolstoelers in het verder nog lege vliegtuig te mogen boarden.

 Daar kwamen we erachter dat we nog meer mazzel hadden want voor Pepa hadden we 2 plaatsen aan de wand waar een babybassinet aan kan hangen en je op de grond ruimte hebt om je kind neer te zetten, dit maakt het allemaal een stukje makkelijker. Omdat er verder nog niemand was kregen de meiden alvast een koptelefoontje en die hebben we de ruim 11 uur durende vlucht praktisch niet gehoord (oké ik zat naast Novi, die heeft 4 films gekeken en heel veel spelletjes gespeeld. Daan had aan Tula iets meer werk, vooral om haar op d'r billen te houden zodat ze niet haar benen bij haar buurvrouw op schoot legde).

Zoveel films kijken en spelletjes spelen als je wilt.

Pepa lag er heerlijk bij in het bassinet...

en soms draaide ze wat en zagen we opeens een hand of voetje voorbij komen,

Tegen de tijd dat we in begonnen te storten (omdat het voor ons middernacht was maar in NL pas 19.00 uur) waren we op Schiphol, groot voordeel van alleen handbagage is dat je niet meer bij de band hoeft te staan wachten maar zo naar buiten kunt wandelen. We hadden het net over de treintijden toen Daan 2 zwaaiende opa's voor de grote ruit in het vizier kreeg, ze kwamen ons ophalen en opa Erik had ook nog voor elk kind een ballon. Luxe om lekker in de grote auto plaats te mogen nemen en niet nog met de trein te hoeven. De grote meiden waren op de achterachterbank (7 zitter) al snel vertrokken, Tula wilde zelfs helemaal niet meer wakker worden dus die schoven we thuis zo haar eigen bed in.

Voor ons zit het er weer op, ik schrijf dit laatste stuk thuis en duik dan mijn eigen lekkere bed in. Bedankt voor het meelezen, leuk om te horen dat er van onze verhalen genoten werd want ik vond het ook erg leuk om onze belevenissen te fotograferen en erover te schrijven. Wie weet een volgende reis weer, wij willen allemaal wel in ieder geval. 

Bang Saphan

22

Om kwart over 5 rolden we weer lekker doorgezweet de trein uit en werden we opgepikt door de eigenaar van Palm Gardens, een zeer kleinschalig 'resortje' met 4 kamers gelegen aan het zwembad in een prachtige tuin. De meiden konden zo het zwembad in en wij dronken wat met de Britse eigenaar en zijn Thaise vrouw.

Om wat te eten te vinden liepen we de 80 meter naar het strand met de door de baas aanbevolen stok om de honden af te schrikken (ook hier ging het om de beurt de stok beheren heel goed, ze leren het wel, het duurt alleen een week of 3) en zakte de zon prachtig achter de palmbomen.

Een dinertje aan het strand met bijbehorende muggen (en een pad, vond Daan heel lollig terwijl ik als veganist een pad thai at, kan dat beest er wat aan doen dat een van Thailands bekendste gerechten zo heet). Teruglopend over het strand zagen we in de verte onweersflitsen (zo ver weg dat het alleen een mooi gezicht was) waar onze bange poeperd Tula natuurlijk weer angstig van werd en wilde dat er iemand voor, naast en achter haar liep, waar wij met z'n allen braaf aan voldeden. Bij het kletsen voor het slapengaan meldde ze dat ze nooit meer naar het strand wil, we zullen zien.

23

Met het zwembad letterlijk voor onze deur lagen de meiden er voor het ontbijt al in. Volgens mij maakte Novi eigenlijk een grapje toen ze om kwart over 7 vroeg of ze mocht zwemmen en was ze verbaasd dat ik nog ja zei  ook.

 We ontbeten op onze veranda en vulden de ochtend met kleuren en papieren vliegtuigjes en bootjes vouwen (en die dingen waar ze op de foto mee spelen maar die ik niet weet hoe te noemen), hoe simpel kan vermaak zijn.

 Tegen elven vertrok ik op (ja natuurlijk alweer) een gratis leenfiets om op zoek te gaan naar fruit, water en lunch. Best spannend in m'n eentje op pad want met ernstig gebrek aan richtingsgevoel en zonder reisleider Daan waar ik normaal gesproken alleen maar achter aan hoef te fietsen werd ik lichtelijk nerveus. Gelukkig keerde ik een uurtje later compleet doorgezweten en zonder de markt te hebben gevonden terug met toch nog een goede oogst: 2 flinke trossen bananen, 2 ananassen, 3 liter water, 2 biertjes, 3 pad thai en rijst en noodles (ik eet vaak een dubbele portie, gelukkig is het zo goedkoop) en het door Novi gewenste witte papier.

Er werd geskyped, gezwommen en gekleurd (heerlijk rustgevend zo'n kleurplaat) en doordat de lucht betrok was de temperatuur ineens stukken aangenamer. In de namiddag brak er een hoosbui los en zwierden de palmbomen door de wind heen en weer.

 Tegen de tijd dat we op zoek naar avondeten gingen was het alweer droog. Het is duidelijk laagseizoen (heetste maand van het jaar) en veel zaakjes aan het strand zijn gesloten. Het werd dus nog een flinke tippel maar we eindigden toch weer met een bord met prima eten voor ons neus.

Omdat Tula gister zo was geschrokken van het onweer toen we in het donker terugliepen had ik haar beloofd dat ze vandaag op de terugweg in de drager mocht. Past natuurlijk voor geen meter en Daan sjouwde zich een breuk maar het kleine blondje was intens tevreden. Onze fietslampjes kwamen weer eens goed van pas toen de zaklamp leeg bleek (dat was een slimme ingeving van Novi).

 Thuis skypten we nog even met jarige opa Gerard en ving ik tot 2 keer toe een groot vliegend insect dat bij ons wilde logeren (en die hardleers was want na de eerste uitzetting vloog hij prompt weer met Daan mee naar binnen). Daarna kon iedereen rustig gaan slapen.

24 

Echt ontzettend fijn om vanuit je bed zo het zwembad uit te kunnen springen (oké eerst even zwembroek en in mijn geval ook m'n 'zwembh' zoals Tula hem noemde aan). De eigenaars van Palm Gardens, de 70 jarige Brit Larry en zijn Thaise vrouw Thongbai, lagen ook al voor achten in het zwembad en hebben leuke verhalen te vertellen.

 Na de frisse start ontbeten we op onze fijne veranda, we zitten hier meer uur op een dag dan we de afgelopen 3 weken in totaal hebben stilgezeten. Eind van de ochtend reden we met Larry en Thongbai mee naar het centrum van Bang Saphan en sloegen we een hoop fruit in voor de komende dagen.

 We hadden voor de terugrit afgesproken bij een bakker voor de deur en daar haalden we een zeer goed smakend brood voor de lunch en Novi sneed er een komkommer en wat appels bij en schikte dat gezellig op een bord. Of ik dat wel even in het blog wilde vermelden, dat zij dat zelf heeft gedaan.

Mijn favoriet: Thaise mango's. Met in het midden lychees en mangosteen.

 De middag werd niet veel spannender dan kleuren, zwemmen, filmpje kijken, douchen en naar het strand lopen voor het avondeten. Echter kwamen we onderweg onze buren tegen die vertelden dat er in het enige vanavond geopende restaurant net een groep van 30 man was neergestreken en het dus wel even zou duren eer we daar wat te eten zouden kunnen krijgen. Met een niet al te gezellige Novi (bleek later dat ze zulke zere ogen had van het zwembadwater, het is zout water met niet al te veel bleek erin) gingen we die uitdaging niet aan en we volgden hen naar een wat verder gelegen restaurant waar Thongbai ons even heen reed. Tijdens het eten viel de stroom uit (meteen een lesje boven- en ondergrondse elektriciteitskabels) en na het diner bij kaarslicht bracht de eigenaresse van het restaurant ons thuis waar al vlug alles aansprong en wij weer licht en internet hadden.

Mijn prima vegan maaltijd in een vlees en visrestaurant: flink bord knapperig gewokte groenten in sojasaus met witte rijst.

25

Pas na het ontbijt doken we het zwembad in, want het duurde even eer we een halve watermeloen, kwart cantaloupe, hele ananas en nog wat lychees en mango's ophadden. Grote zussen liepen een tijdje rond met hun knuffels in de 'draagdoek'.

Novi werd na een poos weer chagerijnig want ze kreeg weer vreselijk geïrriteerde ogen van dit zwembadwater. Gelukkig bedacht ze zelf iets om het te verlichten, ze had onthouden dat Daan gister vertelde over dat komkommer verkoeling bij verbranden kan geven en paste dit toe op haar zere ogen (en ondertussen werd de rest van de komkommer natuurlijk opgegeten).

 Daan ging op pad (met Novi's pet) voor lunch en daarna waren we alweer toe aan een tukje (geen idee waar we zo moe van worden, we doen echt geen bal hier).

 Toen de lucht eind van de middag betrok en het dus wat koeler (oké niet overdrijven, iets aangenamer) werd pakten we de kayak die bij onze accommodatie hoort en rolden hem de 80 meter naar het strand. Vervolgens hebben we compleet in een deuk gelegen omdat binnen 2 minuten Daan en Novi al 3 keer uit de kayak waren gevallen. Tula wilde na dit gezien te hebben al niet meer, maar toen ze zag dat ik meer talent bleek te hebben om niet om te slaan durfde ze het avontuur toch aan.

Prachtige pastelkleurig en paarse lucht.

Lol met een kayak, tja je probeert eens wat he.

Na een snelle douche weer terug naar het strand om bij een prachtige avondlucht te eten in een restaurant met een serveerster die de award won voor meest chagerijnige gezicht van de dag. Gelukkig hadden we aan de andere kant wel een mooi uitzicht.

26

Er stond weer een vreselijk zware en drukke dag op het programma:

Je bed uitrollen en op het randje van de veranda een bord fruit verorberen. Novi houdt het meest van watermeloen en ananas, Tula van watermeloen en cantaloupe.

Samen met papa de oortjes delen en een muziekje luisteren terwijl je op je vingers kleurt in plaats van in je boek.

Als je net 2 uurtjes wakker bent alweer moe zijn van het niksen dus weer een dutje in de buggy.

Een boek schrijven en illustreren over monsters.

Verstoppertje spelen met z'n vijven.

Genoeg bomen in de tuin om je achter te verschuilen.

Vanochtend had de eigenaresse wat dingen neergezet bij de huistempel en wat later op de dag bracht ze die naar ons, wat fruit en 2 jonge kokosnoten. Pepa hing nog op m'n rug van het verstoppertje spelen en vond het kokoswater ook erg lekker (als ze het rietje te pakken kreeg).  

Eindeloos je haar laten doen door de 2 kapsters.

Verder nog intensieve taken als kwartetten, skypen en afhaallunch eten. Voor het avondeten hadden we vandaag besloten het de resterende dagen te houden bij de enige tent die we hier leuk en lekker vonden (ws. omdat ze als enige ook smoothies hebben), met de toepasselijke naam Why Not.

Daan was al begonnen terwijl de rest nog op het strand stond te poseren voor fotograge moeder.

 

En omdat we toch wel erg toe waren aan een borrel (die we niet drinken) na zo'n hectische dag namen we nog even plaats aan de bar, of in Pepa's geval op de bar voor nog een afsluitende smoothie/ijsje.

27

Op onze laatste relaxdag van deze reis begonnen we met een tripje naar het centrum om buskaartjes voor morgen te kopen. We reden mee met Larry en Thongbai en de meiden vonden het prachig want ze mochten samen in de achterbak van de pick-up. 

 De rest van de dag vloog om met hetzelfde als we hier al dagen doen: zwemmen, afhaallunchen, spelen en tukjes doen. Omdat we om 7 uur weer thuis moesten zijn gingen we al vroeg naar het strand om te eten.

Voor de laatste keer richting strand wandelen.

Genieten van al 27 dagen op blote voeten.

Smoothie with a view.

Oh wat is ze zielig als ze niet meteen een slokje smoothie krijgt.

We waren precies op tijd terug om via skype de bruiloft van mijn beste vriendin te volgen. De dames allemaal hun mooiste jurk aan, alleen Pepa kon haar ogen  niet meer openhouden. Helaas lukte het beeld niet maar we konden wel alles redelijk horen en we 'stonden' ook via Skype in de felicitatierij dus we hebben heel hard gezwaaid naar het bruidspaar.

Hierna toostten we met een flesje water op onze lieve vrienden en was het tijd voor een filmpje, inpakken en de kick-off van onze omgekeerde anti-jetlag tactiek door wat later dan normaal naar bed te gaan.